Welkom bij mijn uitvaart

Daar zat ze dan, Marjolein (72), samen met haar dochter bij ons in het uitvaartcentrum. Ze wilde graag alles zien: de ontvangstkamers, tuinkamers, de keuken en het terras. “Wat een geweldige plek”, zei ze tegen haar dochter Celine. “Als ik dit allemaal zo zie en de mogelijkheden bekijk van de catering, dan krijg ik er bijna zin in.” Celine kneep haar ogen dicht en schudde haar hoofd van links naar rechts. Haar moeder was ongeneeslijk ziek en soms een enorme flapuit. “Nou mam, dat moet je zo niet zeggen. Ik vind het heel verdrietig.” “Ja,” zei Marjolein, “dat is het ook, maar ik wil een mooie positieve dag als afscheid. Geen treurnis. Het wordt een afscheid met al mijn vrienden en ik vind het gewoon jammer dat ik er zelf niet bij zal zijn!” Deze laatste woorden klonken voor mij heel logisch, maar kregen een paar weken later, toen Marjolein wederom op bezoek kwam, een heel andere lading: “Alexander, ik heb er nog eens over nagedacht. Ik wil zelf ook bij mijn afscheid zijn.” Mijn gedachten gingen direct naar het inschakelen van Hans Klok of Victor Mids, maar dat bleek niet nodig.

Op een zomeravond, toen Marjolein nog in goede doen was, werden alle vrienden, bekenden en familieleden bij Dunweg ontvangen. Het afscheid was heel bijzonder, immers, sinds ons bestaan (1911) hadden wij nog niet eerder een afscheid georganiseerd, waarbij de hoofdpersoon in levende lijve aanwezig was! Na iedere spreker klonk een hartelijk applaus van Marjolein zelf en een paar welgemeende kussen vielen hem of haar dan ten deel. De fotograaf legde de intieme momenten in de tuin op de gevoelige plaat vast. Twee weken later overleed Marjolein. Drie dagen later was de crematie. In stilte. Alexander van der Pijl