Uitvaren

In het Groene Hart, vol natuur en weidse plassen, zit de uitvaartverzorger in een boerderijtje. Een mooi stukje grond grenst aan een flinke plas, waar de zon schittert op het kalme water. Een grote platte roeiboot ligt roerloos aan een steiger. Het dorpje aan de overkant van de plas is nog net aan de horizon zichtbaar. De uitvaartverzorger zit aan tafel met een stel stoere zonen die zojuist hun vader zijn verloren. Geïnteresseerd informeert de uitvaartverzorger naar hun vader: wat was zijn beroep, wat waren zijn hobby’s etc. Eén van de zonen vertelt: “Vader ging vroeger altijd met de roeiboot zijn groenten uitventen, en dat door weer en wind. Gekscherend zei die ouwe weleens: ‘Als ik er niet meer ben, dáár aan die andere oever, zie je de toren van de kerk. Daar moet mijn afscheidsdienst gehouden worden en daarnaast wil ik begraven worden. Gewoon hier recht oversteken dus!’ Wij hebben hier weleens grapjes over gemaakt.”

“Waarom gaan jullie dat dan niet gewoon doen?” zegt de uitvaartverzorger. De zonen reageren geschokt: “Maar dat kan toch niet? Dat mag toch niet?” De uitvaartverzorger: “Een rouwauto is niet verplicht, denk er anders even over na en laat het mij morgen weten. Dit is wel een kans om jullie vader écht te doen uitvaren…” Nog voor het eind van het hele gesprek nemen de zonen de beslissing: “Wij gaan het doen.” De volgende dag  roeien de zonen naar de overkant om uit te vinden hoe lang zij erover zouden gaan doen. Op de rouwkaart komt de tekst te staan, dat hun vader voor de allerlaatste keer gaat uitvaren vanuit zijn eigen huis naar zijn laatste bestemming. Het tijdstip van aanleggen bij de steiger tegenover de kerk, komt ook op de kaart. Op de dag van de uitvaart staat de kist op de grote platte roeiboot met bloemen erop en eromheen. Vader wordt door zijn zonen naar de overkant gevaren, waar bij de aanlegsteiger de familie en genodigden hen opwachten. Met het zweet op de ruggen brengen de zonen hun vader de kerk in. De emoties stralen van hun gezichten af. Eén van de zonen zegt: “Die ouwe zit zich boven een slag in de rondte te lachen, maar wat zal hij dit prachtig vinden!” Als uitvaartverzorger ben je écht geïnteresseerd in mensen en kun je uit kleine opmerkingen de daadwerkelijke - maar onuitgesproken - wensen filteren. ‘Out of the box’ denken en handelen, maakt het verschil en kan een afscheid uniek, passend en onvergetelijk  maken. Wilco Kramer de la Rie

(Blog is geplaatst met toestemming van nabestaanden)