No time to die

Ik werd uitgenodigd om de uitvaart vooruit te bespreken met een dame die ernstig ziek was. Ik kende haar persoonlijk via mijn vader, die al jaren een vriendschappelijke band met haar onderhield. Wat heftig weer. Een bijzondere, sterke vrouw, die al zo veel had meegemaakt.

Samen keken wij door de familiealbums met ontelbare foto’s. Deze beelden haalden verhalen naar boven, die grote indruk op mij maakten. De foto’s zouden wij gaan gebruiken voor een mooie presentatie tijdens de uitvaart. Ik vroeg aan haar wat de boodschap zou moeten zijn. Maar ook wat zij achter zou willen laten, wat is haar legacy?

Een paar weken later troffen wij elkaar weer. We besloten een documentaire te maken. Zo gingen wij samen met een professioneel programmamaakster twee dagen op pad. Het werd eigenlijk een verkorte reis door haar leven. Met een lach en een traan hebben wij de dagen beleefd.
Weken later was de documentaire gereed. We huurden de plaatselijke bioscoop af en bekeken de documentaire samen met vrienden. Het was een emotionele rollercoaster, prachtig weergegeven. Een waardig document als nalatenschap.

Toen we de bioscoopzaal verlieten, stonden we naast de aankondiging van de nieuwe James Bond film, No time to die. We lachten erom en maakte een foto, zij naast Daniel Craig. In combinatie met de tekst en de situatie was het bijna surrealistisch.

We zijn nu ruim een jaar verder. De documentaire staat nog in de kast en daar blijft ze voorlopig. Met de dame in kwestie gaat het namelijk heel goed. She has no time to die…

Alexander van der Pijl