Gekozen einde

Wanneer er weinig perspectief is op een kwalitatief leven, dan komt het voor dat men kiest voor euthanasie. Dit is niet alleen een ingrijpende beslissing voor degene die het zelf betreft, maar ook voor de naaste familieleden. Ineens wordt het afscheid onafwendbaar. Er is geen zicht meer op genezing. Veelal is alles al geprobeerd en wil men een verder lijden besparen. Wat volgt, is dat er een beslissing gemaakt wordt over een dag en een tijdstip. De familie leeft daar dan met elkaar naartoe.

Regelmatig komt het voor dat Dunweg al in beeld is. Wij voeren dan een gesprek met de betreffende personen en bereiden hen voor op wat komen gaat. Hoe raar het misschien klinkt, wij proberen de mensen in te laten zien, dat je er ook een bijzonder moment van kunt maken. Zo komt het dan ook voor, dat degene die komt te overlijden, toch zijn of haar mooiste kleding aantrekt. Dat de kamer sfeervol wordt voorzien van kaarsjes en bloemen. Soms neemt men nog een laatste borrel met elkaar, vlak voordat de dokter komt. Het wordt een gedenkwaardig vaarwel.

Een nabestaande vertelde: “Pa kwam naar beneden en we hadden net broodjes kroket gekocht. We dronken nog een biertje en toen hij een hap van de kroket nam, zei hij ‘Dat is toch ook zonde, ik heb er straks niets meer aan’. Eerst werd er gelachen, maar toen iedereen zich bewust werd van zijn opmerking, werd het stil. Pa ging later naar boven en trok zijn nette pak aan. ‘Nou,’ riep hij toen hij naar beneden kwam, ‘die luier zit echt niet lekker!’ ‘Tja, daar is hij misschien ook niet voor bedoeld, pa’ zeiden wij. Hij knoopte zijn stropdas op een wijze zoals alleen pa dat kon. Deed zijn jasje aan, kamde zijn haar en ging op de bank liggen. ‘Dag lieverds, dank jullie wel voor alles. Zorg goed voor mama’ zei hij nog.”

Alexander van der Pijl