Een borrel met…

Het was hartje zomer. De weken in juli waren uitzonderlijk warm geweest. Toen het in de avond wat leek af te koelen, werd ik gebeld door Gerard: “Mijn vrouw is overleden, kun je ons helpen?” De zware, rokerige stem klonk erg verdrietig.

Stien (64) overleed na een kort ziekbed. Ze had samen met haar man een eigen bedrijf en genoot grote bekendheid in de regio. Voor iedereen was Stien het gezicht van de zaak en zij was mede verantwoordelijk voor het zakelijke succes van het koppel. Gerard (67) was nog lang niet toe aan pensioen. Het plotselinge overlijden van Stien was een dikke streep door de rekening.
De personeelsleden, al zoveel jaren vertrouwd met de zaak en de eigenaren, waren ook erg bedroefd. De meesten van hen hadden een lang zomerverlof. Toch waren Barry, Jesserun en Dini van vakantie teruggekomen om Stien een groots en waardig afscheid te geven.

Er werden toespraken geschreven en er werd muziek uitgekozen. Ook bekeken we de vele foto’s die uiteindelijk als een soort diapresentatie tijdens de muziekstukken getoond zouden worden. “Mogen we zelf iets lekkers voor na afloop bij de borrel regelen?” werd gevraagd. Normaal gesproken zitten daar veel haken en ogen aan gezien de HACCP richtlijnen (hygiëne), maar dit moesten we toch mogelijk maken.

Na een mooie dienst met toespraken en anekdotes over Stien, liepen we na de begrafenis terug richting het parkeerterrein. We kregen allemaal een borrel uitgereikt en ook… stond er een grote frietkraam! Achter de frituur herkende ik Jesserun en Dini. Samen bakten zij de patat en Barry deelde het uit. Als Stien toch eens om een hoekje zou kunnen kijken… Ik kreeg een knipoog van Gerard en in zijn andere ooghoek zag ik een traan.

Alexander van der Pijl