Een bijzonder afscheid

Deze keer schrijf ik een column over een collega. Riemond Schripsema heeft meer dan 30 jaar voor ons bedrijf gewerkt. Dag en nacht stond hij voor ons klaar, in de beginperiode letterlijk. Riemond werkte doordeweeks en ‘s nachts had hij zelf de telefoon voor meldingen. Dat kun je je nu niet meer voorstellen. Zijn vrouw Agnes nam de telefoon waar, als Riemond erop uit ging. Hij had een collega die hem assisteerde in de nacht en weekenden. Ook ik heb in die tijd die rol een paar keer mogen vervullen. We maakten weken van wel 70 uur en dat vonden we heel normaal. Er was destijds geen CAO.

Veelal verzorgden wij de opbaringen van mensen in hun pyjama. Dat was toen heel gebruikelijk. Nu komt dat niet meer voor. Je had een rouwkaart met een grijze of zwarte rand. Kleurendruk bestond nog niet en je bracht de rouwadvertentie op papier, met de auto, naar de Telegraaf.

Als een overledene wat zwaarder was dan gemiddeld, dan kwam er een extra maat kist. Een bakkerskar noemde men dat. De hele fabriek stond dan te kijken als wij de kist ophaalde. Nu is een extra maat kist heel gebruikelijk.

Drie generaties. Zo werkte Riemond dus eerst onder leiding van mijn vader, daarna werd ik zijn leidinggevende en nu werkt hij ook met mijn oudste zoon Denzel. Riemond heeft dus een bijzonder stukje geschiedenis geschreven in het 111-jarig bestaan van Dunweg.

Dankbaar dat hij nu samen met Agnes van zijn pensioen kan genieten. Want de afgelopen decennia hebben helaas bewezen dat het niet iedereen gegeven is om deze leeftijd in goede gezondheid te kunnen bereiken.

Mooi dat je als rouwauto chauffeur bij ons familiebedrijf betrokken blijft. Jij weet de weg.

Alexander van der Pijl