De uitvaart met de Kawasaki

Door de ogen van een uitvaartleider...
In de zijspiegel van de rouwwagen zie ik haar staan. In haar rode trouwjurk. Naast de Kawaski motor, die bij de ingang van de ovenruimte staat, op de Nieuwe Noorder te Amsterdam.

Ze zwaait. En we kijken elkaar aan via de zijspiegel. Haar tranen geven bijna licht door de glinstering. Ze is prachtig. En heeft het onmogelijke gedaan. Ze heeft afscheid genomen van haar grote liefde. Een afscheid op zijn manier. Bedacht door hemzelf.

Een paar weken geleden belde Jan mij op. Het is tijd voor het gesprek, liet hij weten. Ik kom eraan, was mijn antwoord en het gesprek hebben we gehouden. We hebben zelfs nog gelachen. En vooral bedacht hoe we zijn komende afscheid naar een celebration of life zouden kunnen omzetten. Met alles erop en eraan. En ja, daar hoorde ook zijn Kawasaki bij. We kwamen er op dat moment alleen nog niet uit hoe we die precies zouden inzetten. Maar dat komt wel goed bij jou, vertrouwde hij mij toe. Maak er maar wat moois van, Natas. Dan weet ik dat het goed komt met mijn eindfeest.

Jan overleed thuis. In de armen van zijn liefde. Ruikend aan haar hand, omdat hij hier rustig van werd. De eerste keer dat ze de liefde bij elkaar vonden, pakte hij ook haar hand. Het klopte toen. Het klopte nu. De kamer waarin Jan verbleef in Afscheidshuis Amsterdam werd in no time omgeturnd naar ‘a little boys room/mancave'. Zijn eigen Kawaski motor stond naast de kist, die beschilderd werd en waar de meest liefdevolle teksten op werden geschreven.

Tijdens het rouwbezoek voor iedereen die Jan een laatste groet wilde brengen, plaatsten we Jan middenin de ontvangsthal, met aan weerskanten zijn liefdes. Zijn vrouw en zijn motor.
Op de tafel stond een ouderwetse platenspeler met de Earth Wind and Fire platen van Jan ernaast. De muziek en de mensen vulden de ruimte. Daarna werd ook buiten nog met elkaar gesproken.

Op de dag van zijn uitvaart, trof ik in het afscheidshuis zijn liefde aan in haar rode trouwjurk. Jan zelf had in de kist zijn trouwpak aan. Ze waren getrouwd toen ze hoorden dat Jan te ziek was. Het was nog maar zo kort geleden. Bij vertrek stapte zijn beste vriend op de Kawasaki om voor de rouwwagen te rijden. Achterop zat de zoon van Jans liefde. Zo maakten we een rit door zijn geliefde Amsterdam.

Bij de Buiksloterkerk zijn alle mensen gevraagd om alvast plaats te nemen. Jan krijgt namelijk een passend en brullend entree. Tegen de beste vriend geef ik aan dat de Kawasaki via de zijkant mee naar binnen kan en dat we deze voor de haldeuren in de kerk neerzetten. Ik vraag of de vriend straks de motor wil starten bij het openen van de deuren en dan de kerk in wil rijden. Gevolgd door de kist, die gedragen zal worden door Jans dierbaren: de kinderen van zijn liefde en andere kinderen die belangrijk voor hem waren. "Maak maar veel geluid" zeg ik met een knipoog. Een kleine grote man van twee jaar, zal op een speelgoed Kawasaki als een Flinstone de richting aangeven naar de plek waar de kist komt te staan.

Binnen in de kerk is het moment suprême daar. Er is een oorverdovende stilte wanneer ik aan de mensen vraag of ze op willen staan. Jans vriend start de motor. De deuren gaan open en daar is Jan, in zijn kist. Vastgehouden door zijn dierbaren, daarachter zijn liefde in het rood. De grote kleine man van twee jaar zoeft al trappelend op zijn mini Kawasaki naar voren. De motor brult en giert en lijkt bijna te zweven over de oude tegels van de kerk. De mensen lachen, huilen en klappen.

Tijdens de ceremonie schijnt het zonlicht naar binnen en is de kleine grote man ontsnapt aan zijn ouders. Hij dartelt rond en onderzoekt met een ondeugende glimlach de setting bij de kist en de motor. Het altaar bovenaan de trap heeft zijn aandacht gewekt en hoe leuk is het om die te beklimmen. Vele mensen kijken nu ineens heel verschrikt en vragend. Maar dit is juist wat Jan zo graag zou hebben gewild, alles mag en niets moet. We laten het gebeuren en de mensen beginnen de humor van Jan te herkennen… het is allemaal oké.

De dansbare playlist, gemaakt door Jans lieve zus, begint tijdens het ‘eindfeest’ af te spelen. Iedereen wordt voorzien van drankjes. Mijn Hospitality collega’s lopen rond met kaas, ossenworst en schalen vol met mini frikandellen, Jans favoriet.

We sluiten af door aan te geven dat Jan nu echt zijn laatste reis gaat maken en alle mensen gaan buiten de kerk in een erehaag staan. We draaien de boel weer om, zeg ik tegen de intimi van Jan die meegaan naar het crematorium. Dus de motor starten wanneer Jan naar buiten wordt gedragen.
De mensen staan buiten in stilte. De kerkklokken luiden. De motor start. De deuren gaan open en daar is Jan. Gedragen door zijn dierbaren. Daarachter zijn liefde in het rood.
De mensen lachen, huilen en klappen.

In de zijspiegel van de rouwwagen zie ik haar staan. In haar rode trouwjurk. Naast de Kawaski motor, die bij de ingang van de ovenruimte staat, op de Nieuwe Noorder te Amsterdam.
Ze zwaait. Haar tranen geven licht. Ze is zo prachtig. Ze heeft het onmogelijke gedaan…

Met Earth, wind and fire groet,

Natascha Honigh Madrid

(Blog is geplaatst met toestemming van nabestaanden)