De damesclub

Door de ogen van een uitvaartleider...
“Bent u eigenlijk van een speciale uitvaartonderneming?” is de ietwat vreemde vraag die mij wordt gesteld in de ontvangkamer. Een dame op leeftijd, in een keurig zwart- met witte biezen afgezet - Chanel pakje, geeft met haar rood gestifte lippen een brede glimlach. “Het was zo bijzonder. Zo… ja, hoe moet ik het nu omschrijven… wacht even. Nel, Nel! Wat zei je net?! Wat...?! O ja, nou ja, het was gewoon zeg maar, echt een fijne beleving.”

Mevrouw Nel voegt zich inmiddels met andere keurig gekapte en geklede dames bij de vrouw in Chanel. Een rotsvaste vriendinnengroep van de weduwe. Als steuneenheid voor de vrouw die afscheid moest nemen van haar grote liefde. Die brak, toen zij haar woorden deelde met een zaal vol liefdevolle mensen. Waarbij ikzelf op een gegeven moment naar de vriendinnen knikte en zij allemaal als steun om haar heen gingen staan op het ‘podium’. “Je kan het” zei de een. “Ademen” zei de ander. “We zijn er voor je” fluisterde de volgende.

“Echt super!” zegt Nel. “Nou, dat was het zeker” zegt een andere dame.
“Ja, al vele uitvaarten meegemaakt op onze leeftijd, maar nog niet eerder was het zo’n fijne beleving!” roept de dame in Chanel.
"Wat maakte het voor u dan anders mevrouw?" Is mijn vraag. “Nou… onze vriendin voelde zich enorm gesteund door jullie, door jou en jouw collega’s. Dat heeft ze wel elke dag gezegd. En zoals vanmorgen…. hoe mooi. Jullie kwamen haar ophalen om samen met haar liefde hier naartoe te komen... en… en dan ook nog met hun favoriete muziek die uit de rouwwagen klonk. Niet te doen, zo mooi…” sprak de dame met de tranen in haar stem.

“Weet u, eigenlijk stelde ik maar één vraag, toen de invulling voor het afscheid aan de orde kwam: "Als u aan hem denkt, waar denkt u dan aan?" En na een lange stilte stond ze op, liep in één rechte lijn naar de CD-speler en zette deze aan. Soms zegt muziek alles. En komen de gedachten en woorden die erbij horen vanzelf. Over de keer dat ze samen voor het eerst de show hadden gestolen op de dansvloer, of het cd-tje dat ze vlak voor zijn overlijden nog samen hebben beluisterd. De muziek die ook speelde tijdens de rit naar het crematorium. Muziekstukken worden namelijk niet zomaar gekozen. Daar zitten verhalen aan vast. Deze verhalen mogen verteld worden en die ruimte heeft ze aan ons gegeven."

“Prachtig. Echt prachtig. Nou wij vinden dit toch echt uitzonderlijk netjes gedaan hoor. En hoe fijn was het, om geen uitgestreken gezicht te hebben gezien. Maar een dame met een fijne glimlach, een warm hart en open blik. Heeft u een kaartje?" sprak de dame in Chanel.

"Of geeft u eigenlijk maar een stapeltje, we hebben nog meer vriendinnen…!”

Natascha Honigh Madrid