Dama de Noche

Op een warme zomeravond liep ik door een Turkse  stad, toen ik opeens een prettige, zoete lucht herkende. Bij het binnenlopen van de stadstuin zag ik meteen de kleine witte bloemetjes. En toen ik er één plukte, wist ik het zeker. Ik herkende de geur van jasmijn. Het moet zeker 35 jaar geleden zijn, toen ik deze geur voor het eerst rook. Wij waren met ons gezin  op vakantie in Nerja, Spanje. Wanneer we ’s avond langs de boulevard liepen, zat er een oud vrouwtje achter een tafel. Zij reeg kleine witte bloemetjes aan elkaar tot een mooie krans, die zij verkocht. Mensen legden geld in een mandje en kozen dan zelf een krans uit. De dame was bijna 90 en blind. Zij vertrouwde erop dat iedereen haar betaalde en het geld niet ontvreemdde. Als jongetje van 12 jaar oud maakte dit grote indruk op mij en de geur van jasmijn doet mij nog altijd aan het oude blinde vrouwtje denken. Tijdens de verjaardag van mijn vader vertelde ik over mijn ervaring in Turkije. Mijn vader en zus riepen direct: “Dama de Noche!” Dame  van de nacht. Ik vroeg wie nou de dame van de nacht was, de oude blinde dame of de bloemetjes. “Allebei”, zei  mijn vader resoluut. Mijn zus vertelde vervolgens dat zij juist deze zomer diezelfde zoete geur rook tijdens haar vakantie in Griekenland en dat ook zij hieraan moest denken.

Stockfotografie

Wat bijzonder. We zijn bijna aan halve eeuw op deze wereld en de geur van een specifieke bloem roept een herinnering op van meer dan 35 jaar geleden. Een beeld van een dame, die waarschijnlijk al heel lang geleden is gestorven. Wat mooi dat wij ons haar nu nog herinneren. Zou zij zich daar destijds van bewust zijn geweest? Dat zoveel jaar later, in verschillende landen, nog steeds aan haar gedacht zou worden? Een bloem die ’s nachts een sterke, zoete geur verspreidt. Dama de Noche, u bent pas echt dood als wij u zijn vergeten. Alexander van der Pijl