Ze ligt er warmpjes bij

“Ze ligt er warmpjes bij,” zei de dochter van Ank met een zachte glimlach. Ank overleed na een korte ziekteperiode, op 87-jarige leeftijd. Haar kleding was met zorg uitgekozen: een donkere pantalon met daarboven een trui van mohairwol. Voor wie het niet kent — mohair is een bijzondere, zachte wolsoort. Een passende keuze voor iemand die haar leven lang met wol werkte.

Ank groeide op in de jaren na de oorlog, in een gezin met zeven kinderen. Haar vader was loonwerker, haar moeder hielp gezinnen in het dorp. “Wat had mijn moeder graag willen leren,” vertelt dochter Marijke. “Maar meisjes hielpen in het huishouden, terwijl de jongens naar school gingen.”

Toch leerde Ank iets wat haar hele leven bij haar bleef: kleding maken. Op de markt kocht ze meters stof om, later als moeder, kleding te naaien voor haar eigen kinderen.

Rond haar zestigste werd ze gevraagd om truien te breien voor een kledingboetiek. Soms maakte ze er wel vier per week — allemaal verkocht. Haar truien werden zelfs op bestelling geleverd. Iedereen kende Ank om haar prachtige breiwerk. Wie bij haar kwam, zag overal bolletjes wol. En terwijl ze praatte, gingen haar handen gewoon door. “Ze leek wel een breimachine,” zei Marijke glimlachend.

Onderaan de rouwkaart stond: In plaats van bloemen, liever een bolletje wol.

Tijdens de uitvaart vulde de aula zich met mensen — velen droegen een trui van Ank. Bij het afscheid legde iedereen een bolletje wol bij haar kist.

Ank lag er warmpjes bij. Precies zoals ze geleefd had: met warmte, zorg en een vleugje mohair.