Viva España

Bep (78) en Gerard (81) hadden lange tijd een goedlopend kroegje in Amsterdam. De laatste jaren genoten zij volop van hun pensioen en al hun kleinkinderen. Eerder al kochten zij een appartementje in Benidorm aan de Spaanse Costa Blanca. Als ze maar even de tijd hadden gingen zij er heen ‘om lekker te bruinen’ zoals Bep dat zelf zei. Het was altijd volop genieten. Van het strand, van de paella, maar ook van de Nederlanders die een eigen zaak hadden in Benidorm. De laatste tijd waren er steeds minder zaken zoals ‘Piet Friet’ of het ‘Jordaantje.’ Toch hadden zij nog veel vrienden en kennissen aan de Costa.

Zoals het nu eenmaal gaat in het leven, kwam Bep plotseling te overlijden. Op een zonnige zondagmiddag deed zij een middagdutje en werd niet meer wakker. Gerard belde ons, want hij wilde graag dat Bep terugkwam naar Nederland. Daar hebben wij direct gehoor aan gegeven. Samen met Gerard en hun drie dochters bespraken wij de uitvaart. Uiteraard ging het gesprek ook over de rouwkaart en de tekst die daar op moest komen te staan. Dochter Shirley (51) was duidelijk. ‘Pap’, zei ze, ‘we gaan iedereen een vakantiekaart sturen. Dat deed mamma ook altijd. Nu wordt het haar laatste kaart’.

Zo gebeurde het. Op de voorkant stonden foto’s van Bep aan het strand en van Bep en Gerard in hun geliefde kroegje. Ook een foto van Benidorm met de zo herkenbare hoge flats. Het werd een echte vakantiekaart. Aan de binnenkant een zonnetje met 32 graden en daaronder de tekst: ‘Beppie houdt voor altijd een siësta. Wij nodigen jullie uit om afscheid van haar te komen nemen op ....’.

Het werd een prachtige uitvaart en natuurlijk klonk het Viva España van Imca Marina. Tijdens de condoleance werden frikandellen uitgedeeld. Ik denk van Piet Friet....

Alexander van der Pijl