Nico’s tuintje

Wat was hij trots op zijn tuintje! Nico (79) woonde al 60 jaar op dezelfde plek, in een rijtjeshuis langs een doorgaande weg in het dorp. Steevast hielden fietsers, wandelende mensen of zelfs auto’s even stil om te kijken. Nico had een prachtige tuin aangelegd, iedere dag was hij er wel te vinden. De voortuin én de achtertuin, het zag er allemaal geweldig uit.

Zijn vrouw Mijnie was al jaren geleden gestorven, maar dat weerhield Nico niet om met zijn hobby door te gaan. Zijn tuin was nog steeds de mooiste van het dorp. Je kon ook altijd geweldig met Nico lachen. Hij kende de laatste moppen en als het even kon, nam hij je vreselijk in de maling. Het was dan ook altijd een zoete inval bij hem thuis.

Op een middag, toen de buurman even een bakkie wilde doen, kon niemand Nico vinden. De deur was wel los, maar geen spoor van Nico. Totdat de buurman in de tuin keek. Nico lag tussen de struiken. Hij was stilletjes overleden, omringd door alles wat hem zo lief was.

Het was duidelijk waar Nico zijn laatste afscheid zou plaatsvinden. Gewoon in zijn eigen tuin. Er werden bloemen uit de tuin geplukt en op een mooie manier op de kist gelegd. Met een erehaag in de straat nam de buurt afscheid. Bij het graf deed iedereen dat op zijn eigen manier. De een gooide een bloem in het graf en een ander zei nog iets.

De bloemen en planten uit de tuin werden later op het graf geplant. Vorige week liep ik er toevallig langs. Het graf zag er mooi uit, maar echt bijzonder was de steen met Nico’s eigen tekst: ‘Nu heb ik eindelijk een tuintje op mijn buik.’ Ik moest er hartelijk om lachen. Nico had zijn humor niet verloren.

Alexander van der Pijl