Mijn laatste rit niet in de rouwauto

Victor (77 jaar) blies na een korte ziekte zijn laatste adem uit. Zijn vrouw Sylvia (73) was erg ontdaan en belde ons op zondagnacht. "Kunnen jullie Victor naar huis brengen?" vroeg ze. Natuurlijk doen we dat. Victor overleed in het bijzijn van zijn vrouw en kinderen in het ziekenhuis in Hoofddorp. Toen we bij het woonhuis aankwamen, zei Sylvia: "Zet hem maar in de garage, naast zijn Mercedes."

We liepen de garage binnen. Die was heel erg schoon. De auto stond te blinken, alsof hij in de showroom stond. "Kijk," zei Sylvia, "dat was zijn trots. Daar verdiende hij tot voor kort nog zijn centen mee." Victor was al meer dan 50 jaar taxichauffeur en was een bekende in het dorp. Altijd op tijd en altijd een schone auto. Hij was er trots op dat hij nog nooit zelf schade had gereden.

"Zeg maar Syl, hoor lieverd," zei ze tijdens ons gesprek met de kinderen. "Victor had niet veel wensen. Hij wilde muziek van Julio Iglesias en eigenlijk wilde hij niet in een zwarte rouwauto. Hij reed zelf namelijk altijd in een blauwe Mercedes."

"Syl, we gaan het regelen." Op de dag van de uitvaart kwamen wij naar het woonhuis met onze blauwe Tesla-rouwauto, schoon en op tijd uiteraard. De auto van Victor stond al klaar. Daar zouden Syl en de kinderen in stappen. Ik liep naar de garage en haalde een geel-zwart taxibord uit een rek, voorzien van twee grote magneten aan de onderkant. Ik zette dit op het dak van de rouwauto. En daar gingen we dan: de laatste (TAXI) rit van Victor. Toen we aankwamen bij de begraafplaats, zei Syl: "Nou, dat is de eerste keer dat hij voor een taxirit zelf moest betalen!"

Alexander van der Pijl