“Met wie…?”

Het overlijden van Martijn (67) kwam onverwacht. In zijn slaap is hij heengegaan. Een man met een groot hart voor zijn werk, zijn familie en zijn vrienden. Martijn stond bekend als een harde werker en geboren ondernemer. Maar wie hem goed kende, wist: zijn humor was minstens zo kenmerkend als zijn toewijding.

Hij genoot van de kleine dingen in het leven. Een goed glas wijn, uit eten met vrienden, en dan – steevast – een grap die men niet aan zag komen. “Hij had altijd een kwinkslag paraat,” vertelde zijn zoon Maarten na afloop van de uitvaart. “Dat was onze pa.”

De uitvaart werd gehouden op een plek die veel voor hem betekende: een van de zalen van zijn favoriete restaurant. Daar kwamen familie, vrienden en collega’s samen om afscheid te nemen. Er waren warme toespraken, foto’s die herinneringen opriepen en muziek die raakte. En dan was daar het moment van zijn jongste zoon, Stefan.

Stefan – zijn beoogde opvolger in het familiebedrijf – stond op. Uit zijn binnenzak haalde hij een papier tevoorschijn. De zaal verstilde. Wat zou hij gaan zeggen? Zou het hem lukken, of werd het te emotioneel?

Op dat moment klonk een snerpend geluid: een mobiele telefoon. De breekbare stilte werd abrupt verstoord. Mensen keken ongemakkelijk om zich heen. Iemand vergat zijn telefoon uit te zetten?

Stefan keek verbaasd op, haalde zijn eigen telefoon uit zijn broekzak en nam op. “Hee… met wie? Hé pap… ben jij dat?”. De zaal hield de adem in. “Wat fijn dat je belt. Hoe is het daarboven? … Ja hoor, er zijn echt veel mensen. En ja, híj is er ook – hij zit zelfs vooraan!”

Langzaam brak er een glimlach door. Eerst hier en daar, maar al snel lachten velen mee. Stefan beëindigde het ‘telefoongesprek’ met: “Dag pap, het ga je goed.” Daarna keek hij de zaal in. “Dit… dit was de humor van mijn vader. En ik hoop dat jullie hem precies zo zullen blijven herinneren.”

Alexander van der Pijl