Lachend begraven

Jouw werk is altijd verdrietig. Ik zou er niet tegen kunnen… al die huilende mensen…

Het is ook veelal verdrietig. Het is meestal huilen, het is geregeld janken en er is soms dramatisch instortingsgevaar. Dat klopt. Maar soms, heel soms is het ook lachen. En heb ik zelfs een keer iemand lachend mogen begraven. En dat ging zo…..

Bij de begraafplaats zie ik de familie al staan. Ze maken een vrolijke indruk. Ze hebben zich met een klein en intiem gezelschap bij de opbaarruimte verzameld om hun Tai Chi Master naar zijn laatste rustplaats te begeleiden. Zonder poespas van professionele dragers en zonder een formeel afscheid in de aula. De familie wil gewoon gezellig (hun woorden) Meneer Tai Chi op een rijdende baar naar een speciaal grafplein begeleiden.

En dat gebeurd. De familie houdt de rijdende baar vast en sommige familieleden lopen ernaast, of erachter, en één zoon begint er omheen te huppelen. In zijn hand een papieren zak. En hij strooit de inhoud op de paden. “Ja Natas, dat zijn broodkruimels! Zo kan Mama-Grietje de weg naar Hanse-Pa vinden.”

Bij een stil verlaten grafplein aangekomen wordt de kist op het graf geplaatst. De broodkruimelzoon plaatst aan het hoofdeinde een speaker. Aan het voeteneinde plaatst hij een krukje.

Broodkruimelzoon zet de muziek aan. Via Spotify. Heel hard. Hij vraag of mama Grietje even op het krukje wil zitten aan de voeten van meneer Tai Chi/Hanse-Pa.

Ze wil gaan zitten op het moment dat een reclame van Spotify loeihard over het plein heen schalt: “ OF JE WORST LUST!” Ze zegt nog: “Ja!!!! ik lust wel worst!” En neemt plaats. Op een scheetkussen wat de broodkruimelzoon vlak daarvoor op het krukje heeft neergelegd.

“PFFFRRRRRRRRRRRRTTTT!!!!!”

Broodkruimelzoon zegt vervolgens: en nu allemaal een keer een laatste grap voor Pa! En zo namen ze afscheid. Al rennend met de armen wijd rondjes over het plein, langs de kist, op het scheetkussen en weer een rondje door.

De voorloper van Zorgvlied staat compleet verstild en verslagen te kijken. En ik? Ik rende een rondje mee, met een grote glimlach en hield de hand van Mama Grietje en de hand van Broodkruimelzoon vast.

Bij het verlaten van het graf en zij terug gingen middels de verstrooide broodkruimels en broden, geven ze mij een groepsknuffel met de woorden: “Dank je wel Natas! Jij hoorde gewoon bij ons. We houden van je!!”

Met Tai Chi en lachende groet,

 Natascha Honigh Madrid

(Geplaatst met toestemming van de nabestaande.)