Geen kreukeltje te zien

Mariëlle (58) was een graag geziene gast bij vrienden en bekenden. Eigenlijk kende niemand een ander persoon die zo schoon en proper was als zij. Haar huis was altijd aan kant en ook haar tuin was om door een ringetje te halen. Sommigen dachten dat zij misschien wel een ‘schoonmaakziekte’ had, maar dat was beslist niet zo.

Mariëlle kwam uit een hardwerkend gezin. Niet …. maar poetsen, was haar credo. Mariëlle was op school niet echt een goede leerling, maar later verdiende zij toch aardig haar geld als poetsvrouw. Dat deed zij bij diverse gezinnen. Iedereen was dol op haar. De poetshuisjes bleven altijd hetzelfde, er verhuisde wel eens iemand, maar daar bleef het bij. Haar klanten waren enorm trouw, want zo’n goede poetsdame krijg je nooit weer.

Mariëlle poetste niet alleen, zij kon ook strijken als de beste. Er kwamen zelfs mensen van buiten het dorp hun strijk naar Mariëlle brengen om iedere kreukel uit de hemden te krijgen. Hoe ingewikkeld de jurkjes ook waren, soms afgezet met kant, Mariëlle draaide haar hand er niet voor om.

Helaas kwam ook voor Mariëlle de dag dat zij zelf de poetsdoek in de ring moest gooien. Na een periode van afnemende gezondheid vertelde de doctoren haar dat er geen kans meer was op genezing. Niet lang daarna kwam Mariëlle te overlijden.

Er waren veel belangstellenden bij haar uitvaart. Ondanks het grote verdriet van het gemis van Mariëlle kregen de meeste mensen toch een glimlach op hun gezicht toen zij de kist van Mariëlle zagen staan. De deksel was omkleed met een hoes van een strijkplank. En op de deksel stond, in plaats van bloemen, haar eigen strijkijzer. Na afloop van de dienst kon men afscheid nemen.

Als je langs de kist liep mocht je nog een keer met jouw hand over haar kist strijken.

Alexander van der Pijl