Hef(tige) truck

Pascal (54) werkte al 35 jaar bij dezelfde werkgever. Hij had zich opgewerkt van vrachtwagenchauffeur tot teamleider logistiek. Alles wat er in de fabriek gebeurde, ging via Pascal. Hij begon al om 6 uur in de ochtend en als zijn werkdag er om 14.30 uur opzat, was hij steevast nog op de zaak. Zijn werk was zijn lust en zijn leven.

Zijn echtgenote Myrthe (49) had hij leren kennen toen hij als chauffeur regelmatig bestellingen kwam afleveren bij een winkel. Het was liefde op het eerste gezicht. Samen kregen zij twee kinderen, Jordy (22) en Luca (19).

De zonen werkten naast hun schoolactiviteiten ook in de fabriek. Ze reden dan ook rond met de heftrucks om bestellingen klaar te zetten voor transport. En als die bestelling dan niet goed was, hoorden zij hun vader op de luidsprekers door de fabriek: “Jordy, laan 21”. Nou, dan wist je het wel, dan moest je herladen of er stond iets scheef.

Pascal overleed na een korte ziekteperiode. De uitvaartdienst moest in de fabriek gehouden worden. Beeld en geluid werden geregeld door ons. Wat bijzonder. Alle collega’s hielpen mee om een mooi afscheid vorm te geven. De kist van Pascal stond niet op een rijdende baar met een rok, maar op de lepels van een heftruck.

Aan het einde van de dienst in de fabriek ging Jordy achter het stuur van de heftruck zitten. Luca stond ernaast. Op de luidspreker hoorden wij de stem van de directeur. “Pascal, laan 1”. De muziek startte en de heftruck reed weg. Aan het eind van laan 1 stond de rouwauto.

Samen maakten wij een erehaag en Pascal reed weg in een Tesla rouwauto in zijn favoriete kleur blauw.

Alexander van der Pijl