Een zakcentje

Anna (84) was een geliefde oma. Na een kortdurend ziekbed overleed zij in het bijzijn van haar geliefde kleinkinderen. Zij had er maar liefst negen en was daar supertrots op. Zij ondernam veel activiteiten en eens per jaar ging Anna, altijd een-op-een, met de kleinkinderen iets doen. Een dagje uit naar een museum of pretpark, het maakte oma niets uit.

Ook sloeg Anna geen verjaardag over en was zij uitstekend op de hoogte van het wel en wee van haar kroost. Ze wist precies wanneer een van de kleinkinderen een proefwerk of tentamen moest doen. Ze was erg geïnteresseerd in wat de jeugd van tegenwoordig bezighield. Oma had zelfs een nieuwe iPhone en kon zo met iedereen communiceren.

De kleinkinderen waren op de dag van de uitvaart behoorlijk aangedaan. Een van hen las een mooie toespraak voor en drie anderen hielden een muzikale voordracht. Zij namen afscheid van hun grootste fan. Na de uitvaart stonden wij in de plaatselijke bruine kroeg waar veel buurtgenoten naartoe waren gekomen. Oma was niet alleen in de familie geliefd, maar ook in het dorp waar zij was opgegroeid.

Een jaar eerder, toen ik Anna sprak voor de voorbereiding van haar laatste afscheid, had ik negen enveloppen meegekregen. ‘Wil je deze na mijn begrafenis aan mijn kleinkinderen geven?’, had ze gevraagd. Ik had een brok in mijn keel, wat bijzonder dat iemand aan zoiets denkt.

Toen de dorpsgenoten huiswaarts keerden en de kastelein nog een drankje voor ons inschonk, deelde ik de enveloppen uit. Voor elke kleinkind had ik een envelop. Toen pas kwamen de emoties echt los. In elke envelop zat een persoonlijke brief en twee briefjes van € 50. Voor een mooi dagje uit, stond er geschreven in de brief.

Lieve Anna, wat zal jij gemist worden!