Door de ogen van een uitvaartleider: Een liedje voor haar.

Meneer loopt naar de platenspeler die in de woonkamer staat. “Weet je Natas, elke dag zetten we een plaatje op en dansten we met elkaar. Al meer dan 60 jaar…. En dit was het laatste liedje waar we op dansten……Voor haar, van Frans Halsema……” 

Meneer plaatst de naald op de LP. Hij kijkt dromerig met zijn ogen gesloten, steekt zijn rechterhand uit en plaatst daarna zijn armen symbolisch om zijn onzichtbare liefde heen. Heel langzaam schuifelt hij door de woonkamer. Met zijn ogen gesloten en zijn armen om de lege ruimte heen beleefd hij zijn herinneringen met een bitterzoete glimlach op zijn gezicht. 

Het liedje stopt en langzaam doet meneer zijn ogen weer open. Zijn rechterhand bekijkt hij nog even intens en meneer zegt: ik zal de hand die mijn hand altijd wist te vinden om te dansen zo missen…

We nemen voor nu even afscheid van elkaar. Morgen is de uitvaart in de familiekamer met alleen de kinderen en kleinkinderen. Met alle muziek op de achtergrond die ze zo graag hoorde. En verder gewoon samenzijn. 

De volgende dag vang ik meneer, zijn kinderen en kleinkinderen op bij het crematorium. De playlist van muziek staat aan in de familiekamer waar de gesloten witte kist staat waar mevrouw in ligt. Meneer legt 1 rode roos op de kist. Prachtig in al haar eenvoud. 

De kinderen en kleinkinderen praten met elkaar, lopen rond, eten en drinken wat en het voelt ongedwongen, precies zoals meneer het wilde als afscheid voor zijn vrouw. 

En dan hoor ik de eerste klanken van het liedje ‘Voor haar’.  En ik zie dat meneer stilletjes en bijna onzichtbaar naar de kist toeloopt. Hij legt zijn rechterhand op de kist en ik hij maakt een diepe zucht…De kinderen hebben niets door en praten met elkaar door over gezellige dingen met moeder en oma. 

Ik loop voorzichtig naar de kist toe en sta aan de andere kant van meneer. Ik zie dat de tranen deze keer over zijn wangen stromen. Meneer kijkt mij aan met de meest verdrietige ogen maar geeft mij ook weer een bitterzoete glimlach en hij strekt zijn rechterarm over de kist naar mij uit. Zijn rechterhand opent hij. En ik pak die hand. Samen wiegden onze handen over de kist van zijn liefde. Alsof ze nog een keer zijn hand vastpakte om samen te schuifelen op het laatste liedje voor haar….

Wanneer het liedje stopt, fluistert meneer: “ je hebt geen idee Natascha….wat deze verbinding net heeft betekend….je hebt geen idee…ik dank je uit de grond van mijn overgebleven gebroken hart…..” 

Met verbindende groet, 

Natascha Honigh Madrid.