Door de ogen van een uitvaartleider: Alles duidelijk?

In een appartement in Amsterdam Centrum heb ik een aanname gesprek met de partner van de overledene en diens zus die uit Utrecht is gekomen. De partner laat meteen met beladenheid weten dat haar liefde een einde aan haar leven heeft gemaakt. Dit hebben ze samen besloten vertelt ze. En mijn vrouw wil begraven worden op de Nieuwe Ooster, zegt ze. Maar ik wil gecremeerd worden, gooit ze er direct achteraan. Zij wil bloemen, maar ik niet. Dan weet je dit.

Mijn ogen gaan ondertussen naar een dressoir. Naar een wit doosje. Op het doosje zie ik X staan. Het middel voor sommige mensen om zelf de regie in handen te houden. Ik stel er geen vragen over. Ik luister naar deze dame die met tranen over haar wangen verteld wat de wensen voor de uitvaart van haar liefde zullen zijn. De zus uit Utrecht is een stille steun. Een klein hondje van het stel is op mijn voeten gaan liggen.

Het gesprek loopt ten einde en ik maak aanstalten om weg te gaan. Mevrouw vraagt bij het weggaan; “Alles duidelijk?”

Veel wel, is mijn antwoord. Morgen om 10.00 uur ben ik hier weer en gaan we samen kijken hoe je het afscheid qua muziek en beeld wilt invullen. “Oh, is goed. Mijn lief was van klassieke muziek. Einaudi vooral. Ik houd van een ander genre trouwens. Denk aan soulmuziek.” En ze geeft mij spontaan een knuffel die ik niet zag aankomen. Dank je wel, zegt ze.

De volgende dag tegen 10.00 uur wil ik de straat inlopen om naar het appartement te gaan. De straat is afgezet met politielinten. Het wemelt van de agenten en midden op straat zie ik de zus uit Utrecht compleet verloren staan. Ze ziet mij en zegt tegen een agent dat ik ‘erbij’ hoor. En een seconde later verneem ik dat mevrouw hoogstwaarschijnlijk ook een einde aan haar leven heeft gemaakt. Met middel X. Ze zijn het nog aan het onderzoeken en daarom mogen we niet naar binnen. Maar wat er wel naar buiten komt, is een agent met het hondje van het stel. De zus krijgt de hondenriem in haar hand en men zegt; “Tja, neemt u de hond? Want wij doen er niets mee.”

Een uur later rijd ik naar Utrecht. Naast mij de zus. Op de achterbank het hondje. De zus is op leeftijd en haar echtgenoot is ongeneeslijk ziek thuis. En dus is mijn eerste zorg voor haar. En het hondje. Onderweg wordt duidelijk dat het hondje niet bij de zus kan blijven en naar een asiel gebracht moet worden. De zus zegt: Maar waar, en hoe moet ik dat doen?  Zal ik kijken wat ik kan doen hierin, is mijn reactie. Enige uren later meld ik mij bij een asiel in Utrecht. Het hondje wijkt niet van mijn zijde. Na uitleg over de situatie mag ik het hondje achterlaten. En dat doe ik met een brok in mijn keel.

Een aantal dagen later staan er 2 kisten naast elkaar in de kapel van de Nieuwe Ooster. Op 1 kist ligt een bloemstuk met linten. Op de andere niet. Deze dames waren al ruim 30 jaar aan elkaar verbonden en nu staan ze los van elkaar. En dus pak ik de uiteinden van de linten van het bloemstuk en verbind deze aan de kist zonder bloemen. We beginnen met een klassiek muziekstuk, gevolgd door soulmuziek. Er zijn geen sprekers. De beide families zijn verdeeld en verslagen. Ter afsluiting spreek ik wel. Over de verbinding tussen deze twee mensen die elkaar losgekoppeld hebben uit liefde. En dat dit nu ook staat te gebeuren. Want de dames zullen de kapel verlaten. Eén dame gaat links naar de crematieruimte met haar familie. De ander gaat rechtsaf en wordt begraven onder begeleiding van haar familie. De familieleden laten los uit liefde. Ik laat een gouden schaar zien die ik aan de zus uit Utrecht geef.

Onder begeleiding van muziekstuk Fly van Einaudi, knipt de zus de linten, die de kisten met elkaar verbinden, door. Ik knik naar de aulamedewerker en de kapeldeuren gaan open. De families begeleiden de kisten langzaam en tegelijk naar buiten. En ik? Ik buig wanneer de kisten aan weerskanten langs mij heen de kapel uit worden gereden.

“Het was duidelijk” fluister ik.

Met verbindende groet, 

Natascha Honigh Madrid. 

(Dit artikel is geplaatst in HCnieuws, 20 augustus 2025)