De eerste keer

Ik werd gebeld door een goede relatie van mij. Ik moest langskomen, want zijn broer Walther (72) had slecht nieuws gekregen.

Daar zat ik dan op de boerderij. De afgelopen jaren was Walther ziek, maar hij leek er steeds weer bovenop te komen. Iedereen was gek met oom Walther. Dat kon je zien aan de vele kaarten op het dressoir. Hij was altijd positief en je kon altijd met je vragen bij hem terecht.

Er werden herinneringen opgehaald en ondertussen bespraken wij de uitvaart. Ondanks het naderende afscheid was Walther goed te spreken. Nou ja Alexander, zo een probleem is het nou ook weer niet. Dan word ik geen 80. Ja, zei Jos, dat scheelt wel even 8 jaar. We moesten er om lachen.

Wat een nuchterheid. Hoever wil je gaan om jouw wensen vast te leggen, zei ik nog. Wil je ook jouw eigen kist uitzoeken? Ja hoor, zei Walther, laten we dat maar doen. Maar je moet mij wel even helpen, want ik doe dat voor de eerste keer. En weer schoten wij in de lach.

Vlak voor kerst overleed hij. Familie kwam zelfs vanuit Canada om een laatste groet te brengen. Een bijzondere dienst in de bomvolle katholieke kerk in Hoofdorp met herinneringen door neven en nichten. Zo vertelde een nichtje over de verjaardagskaarten die gestuurd werden. Alle goeds Walther, stond er steevast geschreven. Broer Jos vertelde over zijn herinneringen met zijn broer en kreeg de lachers op zijn hand met de anekdote over het kiezen van zijn kist.

Broers, zus en petekind droegen Walther naar zijn laatste rustplaats. Eervol.

Walther, alle goeds!

Alexander van der Pijl