De eenzame uitvaart

Soms zijn we er voor iemand die niemand meer had. Mevrouw Kortersgilde (89) overleed kort na haar komst in een verzorgingshuis. Er waren geen nabestaanden, geen opdrachtgever voor de uitvaart. Op verzoek van de gemeente verzorgden wij een eenvoudige, respectvolle uitvaart.

Ik sprak met de verpleging in de hoop iets persoonlijks toe te voegen. Maar niemand kende haar goed. Ze was overgeplaatst vanuit Sittard, haar achtergrond bleef onbekend.

Eén medewerker van het huis was aanwezig. Ze legde een bloem op de kist. Ik droeg een gedicht voor – een klein gebaar, als teken dat ze niet helemaal ongezien ging.

Zonder Naam
Ze ging in stilte, onbekend,
geen stem die sprak, geen warme hand.
Geen bloemen, kaart of laatste groet,
alleen de rust van zachte moed.

Geen familie, geen verhaal,
maar wel een kist, een stille zaal.
Een drager die haar zachtjes draagt,
een verzorger die met ogen vraagt:

“Wie was u, vrouw van tijd en licht?”
Er is geen antwoord, geen gezicht.
Maar toch was zij niet helemaal alleen,
ook stilte kan betrokken zijn en sereen.

Zo namen we afscheid. Eenvoudig, maar niet zonder betekenis.

Alexander van der Pijl

(Dit artikel is geplaatst in HCnieuws, 6 augustus 2025)