Breekbaar

Piet (78) had zijn leven lang hard gewerkt. Hij was begonnen als krantenjongen en had zich opgewerkt tot eigenaar van een groot verhuisbedrijf. Iedereen kende Piet. Hij was een graag geziene gast op de voetbalclub waar hij sponsor en voorzitter was. Piet had veel humor en waar hij kon, nam hij graag iemand in de maling. Zogenaamd een verhuisdoos laten vallen met een oud servies erin, vond hij geweldig.

Ook had hij voor iedereen een goede mop klaar, hij kon je altijd aan het lachen krijgen. Zelden kwam ik zo een moppentapper tegen. Zijn kleinkinderen waren gek op hem. Al zeiden die ook regelmatig: ‘O nee, daar heb je opa weer’.  Naarmate de leeftijd van opa Piet toenam, werden de grapjes vaker herhaald. Er kwamen niet veel nieuwe grappen meer bij.

Opa Piet was gevallen met zijn rollator en brak een heup. Het zou de start zijn van een lang revalidatie traject. Complicaties zorgden ervoor dat opa Piet toch nog onverwacht overleed.

De uitnodigingen voor de begrafenis gingen de deur uit en wat voor een uitnodiging was het. Bovenaan de rouwkaart stond geschreven: Verhuisbericht. Vertrokken naar het hiernamaals.

De kerk zat bomvol en de vrachtauto van zijn eigen verhuisbedrijf stond voor op het kerkplein. De laadklep ging open, de kleinzoons pakten de kist en droegen hun opa de kerk in.

Toen de kist eenmaal bij het altaar stond, hoorde je een geroezemoes in de kerk. Op de kist stond een afbeelding van een wijnglas en een rood vierkant eromheen. Daarnaast een rode pijl die naar boven wees. En dan de tekst: this side up...

Opa Piet, begraven in een verhuisdoos. De laatste mop van opa Piet.

Alexander van der Pijl