Ashes to ashes, dust to dust

Ze stak er net nog eentje op toen ik binnenkwam. “Ach kind,” zei ze, terwijl de rook in langzame kringen naar het plafond trok, “als ik nu moet stoppen, is het zonde van alle moeite en al het geld dat het al gekost heeft.”

Ze was ziek. De longen, natuurlijk. Dat zei ze zelf ook, met een wrange glimlach die tegelijk nuchter én trots was. Ze wilde haar uitvaart geregeld hebben “zodat de kinderen niet met al dat gedoe blijven zitten.”

We liepen samen de lijst door: muziek, bloemen, crematie; alles rustig, precies zoals zij het voor zich zag. “Doe nadien maar een borrel en wat bitterballen. En we kunnen toch wel ergens roken?”

Bij de laatste vraag keek ze mij recht aan. “En wat wilt u dat er met de as gebeurt?” vroeg ik. Ze nam nog een trek, blies de rook uit en zei, zonder een spoor van twijfel: “Ja, wat dacht jij nu?”

Even bleef het stil. Ik glimlachte voorzichtig. Ze tikte haar as af, keek naar het kleine wolkje dat opsteeg en zei: “In de asbak natuurlijk.”

(Dit artikel is geplaatst in HCnieuws, 19 november 2025.)